لبخند

با ناراحتی لباس هایش را میپوشد. با نارحتی از خانه بیرون میرود. با ناراحتی ماشین میگیرد. با ناراحتی حساب میکند. با ناراحتی کنار در می ایستد. نفس عمیقی میکشد. لبخند میزند و به جمع دوستانش وارد میشود.

این داستان منه. داستان اصلی من. یه لبخند دروغی که هیچکی متوجهش نمیشه.

واقعا الان شبه؟

وقتی اتافم رو توی همه ی روز تاریک نگه میدارم شب و روز حس نمیکنم و عاشق این کارم

وقتی چشمامو میبندم و تغییرات زندگی رو حس نمیکنم هم راحت ترم

شعر نیما و دریا

رفتم کنار دریا ؛ شعر آی آدمها ی نیما توی ذهنم اومد؛ همه ی تفریحاتم فنا شد...

شاید واسه ی همینه که ما به فکر هم نیستیم...توی لحظه زندگی کردن و فکر نکردن شادی آوره

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یکنفردر آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.

وبلاگ

توی لیست وبلاگای بروز بلاگفا اسم یه وبلاگ توچهم رو جلب کرد. الان دارم همه ی مطلباشو میخونم.

مثل خودمه.......... انگار خودم نوشتمش

میترسم عاشقش بشم

ولی تا حالا که عاشق خودم نشدم!!! شدم؟

این زندگی منه؟

چی؟ این زندگی منه؟

پس این عوضیا توش چه غلطی مکنن؟

معذرت به خاطر شروع

اولاش که این وبلاگو شروع کردم میخواستم مثل زندگی خودم باشه. شوخی کردم و کمی جوک گفتم ؛ داشتم همون شخصیتی رو پیاده میکردم که خودم نیستم ؛ فقط منیه که مردم میبینن. پس اگه کسی این مطلبو میخونه و از اونیکی شخصیت خوشش میاد ، معذرت میخوام ازش . چون اون من نبودم. اون کسی بوده که باعث شده من من نباشم. کسی بوده که باعث شده بقیه فکر کنن من همیشه شادم.

یادمه یه روز یکی ازم پرسید چجوری همیشه شادی؟

جواب ندادم ؛ چون حتی اون موقع هم شاد نبودم. فقط یه کوچولو دوست دارم باشم . پس اینجوری وانمود میکنم که هستم.

تاحالا شده؟

تاحالا شده یه عالمه رویاپردازی کنین و ساعت ها همینجوری سپری بشه تا اینکه همش به نظرت مسخره بیاد؟

من رویا پردازی رو به بهانه ی خوابیدن شروع کردم . کم کم عادت شد . تا شد بخشی از زندگیم. الان این منم ؛ و این کسیم که دوست داشتم باشم. هردو تو یه دنیا

دلم تنگ شده ؛ واسه ی همه ی اون ایمیل ها و وبلاگ ها

یه روز بیدار میشی و از همه ی پیچیدگی ها بدت میاد. یه روز بیدار شدم و از همه ی اینا بدم امد. دلم خواست زودتر برگردم به 6 یا 7 سال پیش.اون موقع که پیام های تبلیغاتی شایعه واسموون توی ایمیل یاهو میومد ؛ اون موقع که دنبال کد جاوای بارش قلب واسه ی وبلاگ بلاگفام میگشتم ؛ اون موقع که واسه ی اینکه یه آهنگ رو بگیریم باید بلوتوثمون رو روشن میکردیم و اگه کمی دور میشدیم نمی گرفت ؛ اون موقع که عاشق تم های روشن واسه ی سونی اریکسونم بودم ؛ اون موقع که بازی آدمکی که جاخالی میداد رو توی اون آتاری های دستی که باتری میخورد بازی میکردم ؛ اون موقع ها که عکاسی روی گوشی ها آپشن بود ؛ ان موقع که یه هفته واسه ی خبرنامه ی خرمگس صبر میکردیم ؛ اون موقع ها رو دوست داشتم ، نه اینکه از تکنولوزی بدم بیاد ها ؛ نه ؛ اون موقع خوشحال تر بودم.

میدون انقلاب و زندگی مینیمال

امروز رفتم میدان انقلاب ؛ همه جا رو که گشتم گفتن که تخفیف ها از 15 ام شروع میشه و امروز تخفیف 25 درصدی نمیدن! منم که زور بهم داشت بخرم رفتم سراغ کتابای دست فروشا. یه دایره المعارف سه جلدی خریدم 15 تومن ؛ که توش در مورد فرق خر و الاغ توضیحات مفصل داده😐. یه کتاب شعر خریدم که قبلا داشتمش ؛ یه مسخ کافکا خریدم که همین جوریشم از مالای توی بازار گرون تره😐 ؛ یه کتاب برنامه نویسی خریدم که اصلا نمیشه خوندش😐 ؛ و و و و ... .

خدایی همه ی اینارو واسه ی این نخریدم که احتیاج دارم ؛ واسه ی این خریدم که ارزونن. و این مخالف اصل اول زندگی مینیماله...

پس... زندگی مینیمال رو از فردا شروع میکنم 😊

شروع زندگی مینیمالیستی از دسکتاپ کامپیوتر !!!!!!

دیشب با یه وبسایت آشنا شدم به اسم minimal.life که توش از فواد زندگی مینیمالیستی میگفت. من خیلی وقته که با این سبک زندگی آشنام و توی طراحی گرافیکی خیلی زیاد استفادش کردم.

خیلی وقته که ذهنم خیلی به هم ریختست. به حدی که روی خیلی از چیزا نمیتونم تمرکز کنم. خب با خودم گفتم که بیام این سبک زندگی رو امتحان کنم و ببینم جواب میده یا نه!؟

امروز که حوصله ی تمیز کردن اتاقم رو نداشتم! پس گفتم که از دسکتاپ کامپیوترم شروع کنم. پس یه والپیپر مینیمالیستی انتخاب کردم و کل دسکتاپ رو یا حذف کردم یا انتقال دادم . و اینجوری زندگی مینیمالیستی من شروع شد. بعدا که بیشتر روی دور افتادم از ویژگیاش براتون میگم.(البته اگه تا آخرش رفتم)