به ذهن منم زیاد میرسه این قبیل فکر و سوالا :دی!

نهایتن هم میگم "هیچی، یه عمر کوتاه ولی با عزت داشتی، خوش و خرم، تازه بدون انجام هیچ کار خاصی (فقط با وجود داشتنت) عکس خودت و دل و روده و قلب و تنفس و لنف و درد و کوفت و مرضتو اشرف مخلوقات میزد تو کتابش، و در حالیکه بچۀ همین اشرف مخلوقات به عمۀ اشرف مخلوقات و عمه‌ت لطف و عطوفتشو زیرلبی سِند میکرد، باعث میشدی قشنگ چند صدتا از این بچه‌اشرفا زیستشونو پاس نشن! در حالیکه نهایت کاری که تو کردی این بوده که تنفس نایدیسیتو انجام بدی و بعد از به انجام رسوندن وظیفۀ خطیر و حیاتیِ تولید مثل-طوری که انگار جونشون بهش بنده و اصلن بخاطر همین آفریده شدن- و به گند کشیدن یه باغچه یا مزرعه، شیک و بدون نیاز به قبض روح، راحت بمیری."

انسان بودن خیلی سخته. وظیفه سنگینیه. حس میکنم جز خود اونایی که خدا خواسته براشون و حالا به واسطه پیشونی یا بخت یا هرچیزی که بوده مقرب یا معصوم و عزیز شدن، کسی خیلی حس مسئولیت نداره راجع بهش. اصلن من به شته هم راضی‌ بودم والا!