یه روز و شب باهاش رفته بودم بیرون
اون شب دیگه خسته بود
بهم گفت که من چجوری هنوز انرژی دارم؟
گفتم که من همیشه شب ها انرژیم زیاد میشه ؛ و به خاطر همینه که بعضی شب ها هم زیاد بیدار میمونم
ولی دروغ میگفتم. دلیل انرژی و شب بیداری ها فقط خودش بود ؛ وقتی وجود فیزیکی یا غیر فیزیکی توی زندگیم نداشت از کوالاهاهم خسته تر بودم.
نمیشه فهمید بعضی آدما دوستت دارن یا نه
چون اونا با همه مهربونن
باید ازونا دوری کرد ؛ چون همیشه باعث میشن هیچ وقت نفهمی که تو فقط دوستشون داری یا اونم دوستت دارن
خیلی خوب میشه که همه ی غصه هاتو توی روز جمع کنی توی خودت و آخر سر ساعت 9 شب بزاریشون دم در
ولی این عوضیا انگار تا آخرش باهاتن
با ناراحتی لباس هایش را میپوشد. با نارحتی از خانه بیرون میرود. با ناراحتی ماشین میگیرد. با ناراحتی حساب میکند. با ناراحتی کنار در می ایستد. نفس عمیقی میکشد. لبخند میزند و به جمع دوستانش وارد میشود.
این داستان منه. داستان اصلی من. یه لبخند دروغی که هیچکی متوجهش نمیشه.
وقتی اتافم رو توی همه ی روز تاریک نگه میدارم شب و روز حس نمیکنم و عاشق این کارم
وقتی چشمامو میبندم و تغییرات زندگی رو حس نمیکنم هم راحت ترم
رفتم کنار دریا ؛ شعر آی آدمها ی نیما توی ذهنم اومد؛ همه ی تفریحاتم فنا شد...
شاید واسه ی همینه که ما به فکر هم نیستیم...توی لحظه زندگی کردن و فکر نکردن شادی آوره
توی لیست وبلاگای بروز بلاگفا اسم یه وبلاگ توچهم رو جلب کرد. الان دارم همه ی مطلباشو میخونم.
مثل خودمه.......... انگار خودم نوشتمش
میترسم عاشقش بشم
ولی تا حالا که عاشق خودم نشدم!!! شدم؟
(به آخرش میرسد)
از خدا میپرسه : چی؟ زندگی همین بود.
(خدا نگاهی میکنه و با بیحوصلگی جواب سوالی که هروز انسان ازش میپرسه رو میده)
خدا میگه: آره ؛ معلومه همین بود. نگاه کن . دیگه هیچی نیست.
میگه: ای بابا ؛ فک کنم اشتباه اومدم . من که میرم از اول شروع کنم.
و خدا با لبخند به انسان که داره دور میشه نگاه میکنه.