امروز تلگرام نصب کردم (تازه اونم روی کامپیوتر ، بنا به دلایل امنیتی) ؛ واقعا چی این پیام رسان بی روح به جز کانال بی قانون آنلاین ، ربات جستجوی موسیقی ، کانال کافه کتاب ، کانال روزنامه بی قانون و کانال گیف شمارو مجذوب خودش کرده؟
واقعا که
دیشب حدودای ساعت 3 و 4 متوجه شدم که خیلی وقتا به خودم تلقین میکنم که درماندم. انگار یه حسی توی وجودم دوست داره خودم به خودم انرژی منفی بدم. خیلی کارارو انجام نمیدم چون فکر میکنم نمیتونم. بعضی وقتا سردرد ندارم ولی به خودم تلقین میکنم سردرد دارم (مدیونین فکر کنین دیوانم!) بعضی وقتا غمگین نیستم ولی به خودم تلقین میکنم که غمگینم ، بعضی وقتا بی حوصله نیستم ولی به خودم تلقین میکنم که بی حوصلم. و جالب اینه که معمولا متوجه نمیشم که دارم این کارو انجام میدم.
ولی توی بعضی راه ها (به قول باب دیلن) جاده مشخص شده و طلسم انداخته شده. ولی من به خودم تلقین میکنم که اینطور نیست. پس دیشب (حدودای ساعت 3 و 4) با خودم عهد بستم که حتی وقتی چیزیمه بگم چیزیم نیست. یه جور انرژی مثبت واقعا لازم دارم.
اگه یه روزی دیدین که یه نفر میخواد از پشت بوم بپره پایین چون فکر میکنه میتونه پرواز کنه اون منم :)
خیلی بارها شده که یه پسر یا دختری (اینجوری میگم تا جنسیتم رو نفهمید :) ) رو ببینم و با خودم بگم که چه دختر/پسر جذابی ، و دلم بخواد برم تا باهاش حرف بزنم. و سر صحبت رو باز کنم و مثل توی فیلما باهم دوست بشیم و بعدش عاشق بشیم و ... .
ولی همیشه راهمو میگیرم و میرم. میدونین چرا؟ چون میترسم. واقعا نمیدونم از چی میترسم ولی میترسم. ولی جرئتشو ندارم.هیچ وقت جرئت این رو نداشتم و بارها و بارها داره واسم اتفاق میفته. همیشه هم ساعت ها به طرف فکر میکنم و به خودم فحش میدم. ولی همیشه دوباره همین جوری میشه. مثل امروز یا مثل خیلی روزهای دیگه.
با توجه به اینکه هیچ عشق و دوستی ای بدون وارد شدن یکی از طرفین شکل نمیگیره ، در نتیجه من محکوم به تنهایی ام.
مگه اینکه وقتی توی پارک روی نیمکت نشستم و دارم به درختا نگاه میکنم یکی بیاد و کنارم بشینه و سرصحبت رو باز کنه.
و من همیشه موقعی که توی پارک نشستم دارم به درختا نگاه میکنم ، آرزو میکنم که یکی بیاد کنارم بشینه و سر صحبت رو باز کنه!
|این یه مطلب خاص بود (واسه ی من ، وگرنه شما که زندگی خودتون رو میکنید.)|
هرروز ایده های جدید میاد سراغم ؛ واسه ی هرچیزی . میدونم که همه ی شما هم همینجوری هستید.
هرروزم بعد از مدتی میگیم "ولش کن باو ، کی حوصله داره!" و مثل روزای دیگه میشینیم و کارای به دردنخور انجام میدیم (میدم) .
من بیشتر تقصیر رو میندازم گردن فکر کردن. وقتی واسه ی کاری فکر میکنی و فکر میکنی و فکر میکنی ذهن این برداشت رو میکنه که انجام شده و بعد از اون ازش سیر میشه. دیگه یه ایده ی جالب نمیمونه. و ماهم که دیگه هیچ انرژی واسه ی انجامش واسمون نمیمونه.
من که دلم میخواد مغزمو بندازم دور و بیشتر کارامو بدون فکر کردن انجام بدم. اینجوری مغزم هیچ بویی نمیبره و کارامو به گند نمیکشه. مگه نه؟
اون موقع ما واسه ی چندتا کارتون کل بعد از ظهرمونو مینشستیم پای تلویزیون و چرت و پرتای عمو پورنگ و خاله شادونه رو گوش میکردیم و وسطشم چندتا کارتون میدیدیم.کل جمعه روهم که پای فیتیله بودیم که چهارتا کارتون پخش کنه. یادمه چقدرم از عمو پورنگ و عمو قناد متنفر بودم :|
ولی الان...
خواهر 8 سالم با گوشیش نشسته داره از یوتیوب اوگی و گوسفند زبل میبینه و سیب میخوره.
تکنولوژی لعنتی ، تکنولوژی عوضی ، تکنولوژی آشغال . چرا زودتر نرسیدی؟ :(
آهنگ بهار از آنتونیو ویوالدی و بقیه ی آهنگای آلبوم چهار فصل واسه ی من منبع آرامشن.
کافیه دقت کنین تا توی این آهنگ صدای پرنده ها و صدای باد رو بشنوین.
دریافت
اگه خوشتون اومد بقیه ی آلبوم چهار فصل رو هم دانلود کنید.
دانلود آلبوم چهار فصل از سایت والا موزیک
وبسایت ویدوال هم یه فیلم در مورد این آهنگ گذاشته که واقعا با دیدنش حس بهتری در مورد آهنگ پیدا میکنین.
وبسایت ویدوال و فیلم "چرا باید به چهار فصل ویوالدی گوش داد؟"
توی بازی fallout shelter یه آقایی رو با یه خانمی گذاشتم . خانمه از آقاهه بچه دار شد. بعدش واسه ی اینکه تقوا همون آقا رو چک کنم، اونو با یه خانم دیگه گذاشتم ، اونم حامله کرد. بعد آمدم اون خانم اولیه رو با یه آقای دیگه گذاشتم ، از اون آقاهم بچه دار شد :|
البته انسان وقتی زمین قحطی اومده باشه و توی یه پناهگاه باشه هرکاری از دستش برمیاد :|