بعضی وقتا دلم میخواد توی لاک افسردگی و تنهایی فرو برم و با خودم آهنگ Mad World رو بخونم.
الان دوباره این آهنگ رو گوش دادم. اولین بار توی فیلم Donnie Darko گوشش دادم ، همون فیلمی که منو به فیزیک علاقه مند کرد ، حس خیلی عجیبی منو گرفت. ولی واسم جالب بود که این دنیا دیوانه که مردمش دارم دور یک دایره میگردن ، اینبار به نظرم لذت بخش آمد.
گاهی وقتا یه نگاه کوچیک ، خیلی کوچیک ، به آینده و بعد یه نگاه بلند تر ، زندگی رو از حالت دیوانگی درمیاره.
امروز خواهرم یکی از قسمت های we bare bears رو دید و دلش خواست که یه ویدیو آپلود کنه و توی اینترنت مشهور بشه.
منم شدم فیلمبردار و از توپ بازی کردن و زدن توپ به من و در و دیوار فیلم گرفتم :|
فیلم رو توی یوتیوب آپلود کردیم و حالا کنار من پای لپ تاپ نشسته و منم باید دم به دیقه ریفرش کنم و بهش بگم چند نفر دیدنش :|
معمولا همه ی کسایی که منو میشناسن ، بیشتر منو با آهنگایی که میزارم به یاد میارن!
من عاشق آهنگای انگلیسی ام ، ولی چند وقته داره به سمت بدی کشیده میشه ، خیلی وقته یه آهنگ جدید که درمورد عشق نباشه گوش ندادم!
یه زمانی ، آهنگا ، مخصوصا راک ، مشت محکمی بودن توی صورت متکبر ها و توشون بررسی خیلی از مفاهیم فلسفی و دینی یا ردشون صورت میگرفت ، مثلا آهنگ "پلکانی به بهشت" از لد زپلین. مفهمومای زیادی میشه از این آهنگ برداشت ، یه بانو که سرتا پاش از طلاست ، پلکانی به بهشت میخره ، درحالی که ما سینه خیز و با زور داریم سعی میکنیم خودمون رو به بهشت برسونیم!
Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There's still time to change the road you're on.
همیشه میگن سخت ترین بخش کار شروع کاره ، مثل قانون اینرسی حرکت که توی فیزیک خوندیم! و بعد از شروع حرکت راحت تر میشه...
خب اینو تجربه کردم ، ولی اوضاع وقتی به هم میریزه که نمیدونی از کجا شروع کنی!
واقعا چیکار میکنین تا بفهمین از کجا شروع کنین؟