نفر اول:
ساعت 12 بعد از ظهر چشم هایش را باز میکند. دستش را دراز میکند و گوشی اش را بر می دارد. پیغام های جزعبل و چرت دوستانش را میخواند و یک جواب سرسری میدهد و سپس سری به کانال هایی میزند که همگی همه ی مطالبشان را از هم کپی میکنند و کانال های جوکی که فقط فید خوان توئیتر محسوب میشوند.
سری به اینستاگرام میزند. عباس استارک ، فن قدیمی گات، عکسی از پروفایل محمود اسنو گرفته است و نوشته است: dadchimo flw knin.
فرمان56 عکس خودش را با حالت بیوتی فیس ، با پس زمینه ای از راننده تاکسی ای که توی پرایدش چرت زده و مردی که دستش را تا آرنج در فلان جای شلوارش کرده است و با کپشن "همه ی دنیا از خوشتیپی من باید خبردار بشن" پست کرده است.
دیگری عکس کافه رفتن با دوستانش و خوردن یک بستنی عنی قهوه ای را با قهوه اسپرسو گذاشته است.(بعضیا شخصیت خودشون رو با رنگ غذاشون ست میکنن دیگه)
مهناز جووون عکس پایش را گذاشته است و نوشته است:میخوام برم مهمونی. کسی میاد؟
چشمانش گرد میشود و تایپ میکند...
نفر دوم:
صبح ساعت 7.5 به زور و با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار میشود و در کانال تلگرامش پست میکند: صبح قشنگتون بخیر. امروزتون رو با انرژی شروع کنید و به سمت موفقیت حرکت کنید.
پست میکند و دوباره به خواب میرود.
راوی:
ناموسا چرا اینجوری شدیم؟ یه زمانی هرچی به خوردمون میدادن نمیخوردیم که! الان چرا همه چیز رو چشم بسته میپذیریم.که مثلا هرکسی فالوورش بیشتر باشه آدم مهم تریه. یا چرا اینقدر وقت رو به جای فکر کردن پای خوندن پستای چرت آدم های کوته فکر میگذرونیم. سعی کنید یه هفته بدون تلگرام و اینستاگرام زندگی کنین. به خدا زمان زیادی نیست.کتاب بخونین. فکر کنین. آخه چرا اینفدر زندگیمون کسل کننده شده که بستنی ای رو که توی کافه میخوریم لایق پست کردن میدونیم؟ تلگرام و اینستاگرام نوآوری مارو با شعارهاش کور کرده. کمی فکر کنین که چرا وقتتون رو با ریفرش کردن هدر بدین؟چرا باید زندگی آدم های بی استعداد و بی اهمیت باید برامون مهم باشه طوری که اونا رو لایق این بدونیم که چرت و پرتاشون رو دنبال کنیم؟
(اینستاگرامش را باز میکند و تتلو را فالو میکند.)
ساعت 12 بعد از ظهر چشم هایش را باز میکند. دستش را دراز میکند و گوشی اش را بر می دارد. پیغام های جزعبل و چرت دوستانش را میخواند و یک جواب سرسری میدهد و سپس سری به کانال هایی میزند که همگی همه ی مطالبشان را از هم کپی میکنند و کانال های جوکی که فقط فید خوان توئیتر محسوب میشوند.
سری به اینستاگرام میزند. عباس استارک ، فن قدیمی گات، عکسی از پروفایل محمود اسنو گرفته است و نوشته است: dadchimo flw knin.
فرمان56 عکس خودش را با حالت بیوتی فیس ، با پس زمینه ای از راننده تاکسی ای که توی پرایدش چرت زده و مردی که دستش را تا آرنج در فلان جای شلوارش کرده است و با کپشن "همه ی دنیا از خوشتیپی من باید خبردار بشن" پست کرده است.
دیگری عکس کافه رفتن با دوستانش و خوردن یک بستنی عنی قهوه ای را با قهوه اسپرسو گذاشته است.(بعضیا شخصیت خودشون رو با رنگ غذاشون ست میکنن دیگه)
مهناز جووون عکس پایش را گذاشته است و نوشته است:میخوام برم مهمونی. کسی میاد؟
چشمانش گرد میشود و تایپ میکند...
نفر دوم:
صبح ساعت 7.5 به زور و با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار میشود و در کانال تلگرامش پست میکند: صبح قشنگتون بخیر. امروزتون رو با انرژی شروع کنید و به سمت موفقیت حرکت کنید.
پست میکند و دوباره به خواب میرود.
راوی:
ناموسا چرا اینجوری شدیم؟ یه زمانی هرچی به خوردمون میدادن نمیخوردیم که! الان چرا همه چیز رو چشم بسته میپذیریم.که مثلا هرکسی فالوورش بیشتر باشه آدم مهم تریه. یا چرا اینقدر وقت رو به جای فکر کردن پای خوندن پستای چرت آدم های کوته فکر میگذرونیم. سعی کنید یه هفته بدون تلگرام و اینستاگرام زندگی کنین. به خدا زمان زیادی نیست.کتاب بخونین. فکر کنین. آخه چرا اینفدر زندگیمون کسل کننده شده که بستنی ای رو که توی کافه میخوریم لایق پست کردن میدونیم؟ تلگرام و اینستاگرام نوآوری مارو با شعارهاش کور کرده. کمی فکر کنین که چرا وقتتون رو با ریفرش کردن هدر بدین؟چرا باید زندگی آدم های بی استعداد و بی اهمیت باید برامون مهم باشه طوری که اونا رو لایق این بدونیم که چرت و پرتاشون رو دنبال کنیم؟
(اینستاگرامش را باز میکند و تتلو را فالو میکند.)
۱ نظر
۱۱ مرداد ۹۶ ، ۱۵:۲۷